Nauczycielka języka polskiego w szkole podstawowej, animatorka kultury, korektorka tekstów i pedagożka teatralna.
Ukończyła filologię polską na UW (specjalizację nauczycielską i redaktorsko-wydawniczą), animację społeczno-kulturalną na UW, studia podyplomowe przygotowujące do zawodu nauczyciela w Szkole Edukacji PAFW i UW, a także pedagogikę teatru (projekt Instytutu Kultury Polskiej UW oraz Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego).
Od wielu lat pracuje z młodzieżą i dziećmi, a w procesie edukacji stawia na relację z uczniami, potrafi też ich wspierać emocjonalnie. Wierzy, że wartością zajęć polonistycznych może być wszechstronny rozwój ucznia, dlatego na lekcjach wprowadza elementy dramy i ćwiczenia z repertuaru pedagogiki teatru.
Autorka innowacji programowo-metodycznej „Teksty i konteksty”, a także innowacyjnych warsztatów kreatywnego pisania.
Chcąc wzbogacić swój warsztat, brała udział w licznych kursach i szkoleniach, m. in. Myślenie wizualne od pierwszego dzwonka (Siła Myślenia Wizualnego); Potyczki z poezją (Kailean); Twórcza interpretacja tekstu oraz Realizacja autorskiego spektaklu teatralnego na bazie doświadczeń i pomysłów uczestników (WCIES); Jak uczyć przez sztukę? (Muzeum Sztuki Nowoczesnej); Techniki zwiększania kreatywności w pracy z klasą; Metoda projektu w pracy z uczniami (NAI); Lekcja Teatru (Teatr Polski) i inne.
Jej uczniowie osiągają wysokie wyniki w szkole, na egzaminie ósmoklasisty, a także (a może przede wszystkim) zaczynają lubić język polski, a napisanie merytorycznej rozprawki lub kreatywnego opowiadania twórczego nie stanowi dla nich problemu.
Jej największą pasją jest teatr, ale teatr bliski ludziom, dlatego autorskie spektakle, które tworzy, opiera na kanwie rozmów, dyskusji, warsztatów i improwizacji. Więcej o jej działaniach teatralnych można poczytać na fanpage’u Radość Teatru.
A prywatnie?
„Ale skoro już muszę być sobą, to po to, żeby obserwować mewy, wąchać pachnące róże, tańczyć wokół drzew, pić herbatę z przyjaciółkami, chodzić po dachach, deklamować poezję, witać się z echem i kochać wszystkie pory roku oraz moją sukienkę”.
Z tą poezją to nie żarty – prowadzi fanpage Polska Poezja Współczesna, a jak jej smutno, pisze też swoje wiersze, ale te wrzuca (póki co) tylko do szuflady.